Transnational Sufi Networks in India and Anatolia: Naqshbandiyah-Mujaddidiyah Order

Authors

  • Cemil Kutlutürk

DOI:

https://doi.org/10.7596/taksad.v9i2.2602

Keywords:

Anatolia, India, Naqshbandiyah-Mujaddidiyah, Sufi network, Wahdat al-wujud, Wahdat al-shuhud, Vedanta

Abstract

India and Turkey, noticeable for their strong historical background and geopolitical importance, have left their mark on the history of humanity via their outstanding wise men and a vibrant cultural and religious heritage. Even though political and military relations have occurred between these two regions, it should be stated that one of the most energetic interactions between them has taken place in the area of religion and culture, particularly at the core of Sufism. As in the example of the Naqshbandiyah-Mujaddidiyah tradition, some Sufi orders originally flourishing in India have entered into Anatolia through various channels and have taken deep roots there through the eminent Sufi leaders and their efficient endeavors such as training disciples, writing or translating celebrated sources and inaugurating lodges in different centers. Therefore, this paper tries to depict how the Sufi networks have built a transnational connection between the Indian subcontinent and Anatolia and examines the role of cultural perceptions, historical memories, and social fabrics on the evolution of Sufi thoughts, focusing on the sample of the Mujaddidiyah, sub-branch of Naqshbandiyah.

References

Abdurrahman, S. (nd). Madhyakalin Bharat ke Musalaman Şasakon ki Dharmika Udarata, Raza Laibreri, Rampur.

Abu Manneh, B. (1982). “The Naqshbandiyya-Mujaddidiyya in the Ottoman Lands in the Early 19th Century”, Die Welt des Islams, 22, 1-36.

Akot, B. (2014). Seyid Sibğatullah Arvasi (ö. 1287/1870) ve Bazı Tasavvufi Kavramlara Yaklaşımı”, EKEV Akademi Dergisi, 18(58), 251-263.

Algar, H. (1991). Bâkî-Billâh”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, vol. 4, (pp. 542-543). Istanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.

Algar, H. (1997). “Halidiyye”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, vol. 15, (pp. 295-296). Istanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.

Algar, H. (2004). “Mektuat”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, vol. 29, (pp. 11-12). Istanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.

Allâmi, A. F. (1907). Akbar Nama (I-III), trans. H. Beveridge. Calcutta: Asiatic Society.

Ansari, M. (1986). Sufism and Shariah. London: The Islamic Foundation.

Aybek, Z. H. (1977). “Hindîler Tekkesi”, Hayat Tarih Mecmuası, 12(7), 96.

Ayverdi, E. H. (1973). Osmanlı Mi‘mârîsinde Fâtih Devri, 855–886 (1451–1481), vol. 3, İstanbul: Baha Matbaası.

Badauni, A. Q. (1884). Muntakhabut Tawarikh, vol. 1, trans. W. H. Lowe, Calcutta: Baptist Mission Press.

Bayur, Y. H. (1948). “Maysor Sultanı Tipu ile Osmanlı Pâdişahlarından I. Abdülhamid ve III. Selim Arasındaki Mektuplaşma,” Belleten, 12(47), 617–54.

Bayur, Y. H. (1987). Hindistan Tarihi (I–III). Ankara: TTK Basımevi.

Brown, J. P. (1927). The Dervishes or Oriental Spiritualism. London.

Buehler, A. (2006). “Mawlana Khalid and Shah Ghulam Ali”, Journal of the History of Sufism, 5, 65-79.

Choudhury, R. (2016). “The Hajj and the Hindi: The Ascent of the Indian Sufi Lodge in the Ottoman Empire,” Modern Asian Studies, 50(6), 1888–1931.

Demirli, E. (2012). “Vahdet-i Vücûd”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, vol. 42, (pp. 431-435). Istanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.

Digby, S. (2007). “Sufi and Bhakti Compositions and Linguistic Indignization”, In Hamid Husain (ed.), Sufism and Bhakti Movement Eternal Relevance, (pp.238-262). New Delhi: Manak Publications.

en-Nablusî, A. b. İ. (2003). Gerçek Varlık: Vahdet-i Vücûd’un Müdafaası, trans. Ekrem Demirli. İstanbul: İz Yayıncılık.

Gall, D. L. (2005). A Culture of Sufism: Naqshbandis in the Ottoman World, 1450–1700. Albany: State University of New York Press.

Haq, S. M. (1974). “Rise and Expansion of the Chishtis in the Subcontinent”, Journal of the Pakistan Historical Society, 22(3), 157-181.

Haq, S. M. (1977). “Rise of the Naqshbandi and Qadiri silsilahs in the Subcontinent, with special reference to their efforts to restore the supremacy of the Shariah.” Journal of Pakistan Historical Society, 25(1), 1-33.

Haksever A. C. (2012). “Osmanlı’nın Modernleşme Sürecinde Hâlidîler ve Diğer Müceddidîler”, In Erdal Baykan (ed.), Uluslararası Mevlana Halid-i Bağdadi Sempozyumu Bildirileri, (pp. 419-435). Ankara.

Hines, N. A. (2009). Maulana Daud’s Candayan. Delhi: Manohar.

İmam-ı Rabbani, Ahmed-i Faruki Serhendi. (2014). Mektubat Tercemesi, trans. Hüseyin Hilmi Işık. İstanbul: Hakîkat Kitâbevi.

Kafesoğlu, İ. (2001). “Ondördüncü Yüzyıldan Sonra Orta Asya’da Kurulmuş Türk Devletleri”, Türk Dünyası El Kitabı. Ankara.

Kara, M. (2017). “Hindistan’da Oluşan Tasavvuf Kültürünün Bursa’ya/Osmanlı Dünyasına Aksedişi (Müceddidiye Örneği).” Yeni Türkiye Dergisi -İslam Dünyası Özel Sayısı-II, 96, 22–44.

Kılıç, M. E. (2019). İbn’ül-Arabi. Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.

Kufralı, K. (1949). “Nakşibendiliğin Kuruluşu ve Yayılışı” (Unpublished Ph.D. Thesis). İstanbul: İstanbul Üniversitesi, Türkiyat Enstitüsü.

Murray, T. T. (1979). Indian Islam: A Religious History of Islam in India. Munshiram Manoharlal Publishers.

Özcan, A. (1997). Pan-İslamizm: Osmanlı Devleti Hindistan Müslümanları ve İngiltere (1877–1924). Istanbul: İsam Yayınları.

Palabıyık, H. (2012). “Hindistan’ın İslâmlaşmasında Orta Asya İslâm’ının Tesiri”, In Muhammed Savaş Kafkasyalı (ed.), Orta Asya’da İslam (I-III), (pp. 925-974). Ankara.

Palanpuri, M. (2007). Muhtaser Tarih-i Hind. New Delhi: Farid Book Depot.

Pandeya, A. G. (1991). Bhakti Darşanavimarşah. Varanasi.

Qureshi, I. H. (1999). “Tipu Sultan’s Embassy to Constantinople’, In Irfan Habib (ed.), Confronting Colonialism: Resistance and Modernization under Haidar Ali and Tipu Sultan, (pp. 69-78). New Delhi: Tulika.

Rafique, M. (2005). “Shaikh Ahmad Sirhindi’s Critique of Mysticism”, In Abdul Ali & Zafarul Islam (eds.), Contribution of Shaikh Ahmad Sirhindi to Islamic Thought, (pp. 56-69). Aligarh: Institute of Islamic Studies.

Raily, P. (2005). “Vaidika Parampara evam Sankara Vedanta ke Sandarbha mein Atma ki Avdharana,” (Unpublished Ph.D. Thesis). Punjab: Panjab University.

Rashid, A. (1967) “Ottoman Mughal Relations during the Seventeenth Century.” Türk Tarih Kongresi, (pp. 533–545). Ankara.

Reis Bedriye. (2006). “XVI-XVII. Yüzyıllarda Hindistan’da Din-i İlahi Tartışmaları ve İmam-ı Rabbani”, TASAVVUF: İlmî ve Akademik Araştırma Dergisi, 7(16), 211-234.

Rizvi, S. A. (1983). A History of Sufism in India, vol. 2, From Sixteenth Century to Modern Century. New Delhi: Munshiram Manoharlal.

Sharvani, Z. A. Kh., & Sattar, S. A. (2016). “Visishtādvaita and Wahdatul-Wujūd: Points of comparison and departure”, Tattva- Journal of Philosophy, 8(1), 1-18.

Şimşek, H. İ. (2006). “Murad Buhârî”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, vol. 31, (pp. 185-187). Istanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.

Şimşek, H. İ. (2012). Mehmed Emin Tokadî’nin Hayatı Eserleri ve Tasavvufî Şahsiyeti, Tokat Sempozyumu Bildiri Kitabı, yay haz. Ali Açıkel, 389-402

Şimşek, H. İ. (2014). Osmanlı’da Müceddidilik XII/XVIII. Yüzyıl. Erkam Matbaası.

Subhan, J. A. (1938). Sufism its Saints and Shrines. Lucknow.

Tanman, M. B. (1998). “Hindîler Tekkesi,” Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, vol. 18, (pp.67-68). Istanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.

Tosun, N. (2005). İmâm-ı Rabbânî Ahmed Sirhindî: Hayatı, Eserleri, Tasavvufî Görüşleri. İstanbul: İnsan Yayınları.

Yitik, A. İ., & Çınar, A. (2016). “Dârâ Şükûh ve Eseri Mecma’-i Bahreyn Üzerine”, In A. Hikmet Eroğlu (ed.), Prof. Dr. A. Küçük’e Armağan, (pp. 529-568). Ankara: Berikan Yayınları.

Zarcone, T. (1994). “Hindîler Tekkesi,” Dünden Bugüne İstanbul Ansiklopedisi, vol. 4, (p. 74). Istanbul: Kültür Bakanlığı ve Tarih Vakfı.

Downloads

Published

2020-06-25

How to Cite

Kutlutürk, C. (2020). Transnational Sufi Networks in India and Anatolia: Naqshbandiyah-Mujaddidiyah Order. Journal of History Culture and Art Research, 9(2), 267-278. https://doi.org/10.7596/taksad.v9i2.2602